Ο καιρικός παρουσιαστής, Σάκης Αρναούτογλου, για κάποιο λόγο που δεν ξέρουμε και δεν θέλουμε να μαντέψουμε, αποφάσισε να κάνει μια ανάρτηση στο προφίλ του στο facebook σχετικά με την σπορά νεφών.
Το κείμενο δεν είναι δικό του, είναι του José Miguel Viñas, Ισπανού μετεωρολόγου, κι αυτό το κάνει ακόμα πιο παράξενο. Δεν ξέρει ο Σάκης Αρναούτογλου να μας πει τι είναι η σπορά νεφών; Δεν έχει γνώση και άποψη;
Πριν παραθέσω όλο το άρθρο, θα σταθώ στην παράγραφο:
Δεν αμφισβητήθηκε η αναμφισβήτητη ικανότητα πυρηνοποίησης μιας ουσίας όπως o ιωδιούχος άργυρος, αλλά η έκταση της μεθόδου σποράς και η αποτελεσματικότητά της. Αυτό οφείλεται στην πολυπλοκότητα των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό των νεφών και στις δυσκολίες που συνεπάγεται η μέθοδος σποράς. Το να πιστεύει κανείς ότι για να προκαλέσει ένα σύννεφο να αφήσει βροχή ή χιόνι ή, αντίθετα, για να εμποδίσει τη βροχόπτωση αρκεί ένα ελαφρύ αεροσκάφος να πετάξει πάνω από την περιοχή του και να ρίξει ιωδιούχο άργυρο, ή ένα κανόνι με μια μπαταρία φωτοβολίδων να κάνει το ίδιο από το έδαφος, θα ήταν μάλλον αφελές. Τα σύννεφα δεν είναι “παγωμένα” αντικείμενα στο χώρο και στο χρόνο που επιτρέπουν μια ενδελεχή προκαταρκτική ανάλυση όλων όσων συμβαίνουν σε αυτά.
Ειλικρινά, τώρα, όχι ειλικρινά… τόση παραπληροφόρηση ή μερική πληροφόρηση (μισή αλήθεια, χειρότερη ολόκληρου ψεύδους) είχα καιρό να δω!
Πάρτε μόνο το αγγλόφωνο wiki και δείτε πόσες λεπτομέρειες λείπουν!
- Από τον Μάρτιο του 1967 έως τον Ιούλιο του 1972, η Επιχείρηση Ποπάι του στρατού των ΗΠΑ με σπορά νεφών με ιωδιούχο άργυρο για την επέκταση της εποχής των μουσώνων στο Βόρειο Βιετνάμ, και συγκεκριμένα στο μονοπάτι Χο Τσι Μινχ. Που πήγε αυτή η αναφορά οπλοποίησης καιρού;
- Μάλιστα οι ΗΠΑ υπέγραψαν τη Σύμβαση για την Τροποποίηση του Περιβάλλοντος το 1978, η οποία απαγόρευε τη χρήση της τροποποίησης του καιρού για εχθρικούς σκοπούς
- Που είναι η αναφορά στις χώρες που ξέρουμε ότι κάνουν σπορά νεφών για να αλλάξουν τον καιρό για παρελάσεις, όπως Ρωσία και Κίνα, η δεύτερη μάλιστα για να βρέχει πολύ και να καθαρίσει η αιθαλομίχλη; Και είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ – δείτε στο wiki που σας έδωσα.
- Το Weather Modification Association οργανώθηκε το 1950 για να καλλιεργήσει μια καλύτερη κατανόηση των τεχνικών τροποποίησης του καιρού, των επιπτώσεων και των προσδοκιών μεταξύ των χορηγών προγραμμάτων, των χειριστών προγραμμάτων και της επιστημονικής κοινότητας και για την προώθηση της ηθικής επαγγελματικής συμπεριφοράς και της ελεύθερης ανταλλαγής πληροφοριών – Αυτό γιατί υπάρχει αφού “ένα αεροπλανάκι δεν μπορεί να αλλάξει τον καιρό;” Νομίζω είμαστε ως χώρα και μέλος της.
- Που είναι η αναφορά στον ΕΛΓΑ που από τις αρχές της δεκαετίας ’80 κάνει σπορά νεφών σε πολλές περιοχές της χώρας μας, με αυξητική πορεία σε μέρες και υλικό, και καλά για την αντιμετώπιση της χαλαζόπτωσης – που μετά βλέπουμε, έτσι κι αλλιώς; Να και η εταιρεία που το κάνει και χρυσοπληρώνεται, και λογαριασμό δεν δίνει σε κανέναν πόσο υλικό έριξε, τι επιπτώσεις έχει στο περιβάλλον, και αν έχει τρόπο να μας πει οι καταστροφές στις καλλιέργειες αν θα ήταν τελικά λιγότερες ή περισσότερες αν δεν ψέκαζε;
Όμως είμαι περήφανη για τους συμπατριώτες μου που δεν μάσησαν το κουτόχορτο και οι σχολιασμοί στην ανάρτησή του δείχνουν ότι είναι καλά ενημερωμένοι. Άντε, να ευλογήσουμε και τα γένια μας, συμβάλλαμε κι εμείς στην 11ετή ενημέρωση σ’ αυτό 😊.
Θα σταθώ ωστόσο στο σχολιασμό ενός:
Γιατί; Γιατί κάναμε αυτοψία στην συγκεκριμένη περιοχή το 2013, και τα πράγματα ήταν ακριβώς όπως το λέει ο χρήστης, και πολύ λυπούμαστε που δεν άλλαξε κάτι. Ο ΕΛΓΑ κυριολεκτικά κλέβει τη βροχή από τους κτηνοτρόφους των ορεινών Τρικάλων και την πάει πακέτο στους αγρότες της Λάρισας!
Παραθέτουμε την ανάρτηση του Αρναούτογλου και στη συνέχεια διαβάστε και την αυτοψία που κάναμε στο Διάσελλο Τρικάλων.
Ξαναλέω, νιώθω περήφανη για τους συμπατριώτες μου, αλλά μεγάλη ντροπή για τον κλάδο των μετεωρολόγων και καιρικών παρουσιαστών. ΜΕΓΑΛΗ ΝΤΡΟΠΗ! Πόσα ξέρουν, και πόσα τελικά λένε, ενώ δέχονται με ευκολία να έχουν αστοχίες στις προβλέψεις τους, παρά να μιλήσουν ανοικτά για την χειραγώγηση καιρού, μικρής ή μεγάλης κλίμακας!
Η σπορά των νεφών, ένα πείραμα με απρόβλεπτες συνέπειες!
Οι απαρχές της σποράς νεφών χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1940 στις ΗΠΑ. Οι Vincent J. Schaefer και Bernard Volnnegut κατάφεραν για πρώτη φορά να διεγείρουν την πυρηνοποίηση πάγου στα σύννεφα με τη βοήθεια ξηρού πάγου και ιωδιούχου αργύρου. Σήμερα η μέθοδος εξακολουθεί να έχει περιορισμούς.
Ο έλεγχος του καιρού είναι κάτι που η ανθρωπότητα επιθυμεί εδώ και πολύ καιρό. Αυτό που φαινόταν αδύνατο, ανέφικτο, άρχισε να γίνεται πραγματικότητα στα μέσα του 20ού αιώνα, όταν ο αυτοδίδακτος Αμερικανός χημικός Vincent Joseph Schaefer (1906-1993), με την ανεκτίμητη βοήθεια του επιστήμονα Bernard Volnnegut (1914-1997), επινόησε τη μέθοδο της σποράς νεφών. Αρχικά δοκιμάστηκε με επιτυχία στο εργαστήριο και εφαρμόστηκε στην ατμόσφαιρα, με ελπιδοφόρα αλλά ανάμεικτα αποτελέσματα. Ας ρίξουμε μια ματιά στο ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεκίνησε αυτή η ερευνητική γραμμή, στην προσέγγιση της σποράς των νεφών και στις δυσκολίες που προέκυψαν.
Η “λεκάνη” σκόνης και η Σχολή του Μπέργκεν
Στη δεκαετία του 1930 – τη δεκαετία πριν από την ανακάλυψη του Schaefer – συνέβησαν δύο γεγονότα που ήταν τελικά καθοριστικά για την ανάπτυξη της σποράς των νεφών και της δυνατότητας δημιουργίας βροχής ή χιονιού. Στις ΗΠΑ επικρατούσε μια επίμονη ξηρασία (μεταξύ 1932 και 1939), η οποία συνοδευόταν από καταστροφικές καταιγίδες σκόνης, οι οποίες κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους, προκαλώντας μεγάλες ζημιές στη γεωργία, μαζική έξοδο αγροτών και λιμό που προκάλεσε μεγάλο αριθμό θανάτων. Η έλλειψη νερού κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που είναι γνωστή ως Dust Bowl, σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών.
Την ίδια στιγμή, μια ομάδα ταλαντούχων Σκανδιναβών μετεωρολόγων – με επικεφαλής τον Βίλεμ Μπγιέρκνες (1862-1951) – έφερνε επανάσταση στη μετεωρολογία, θέτοντας τις θεωρητικές της βάσεις. Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της λεγόμενης Σχολής του Μπέργκεν ήταν ο Σουηδός Tor Bergeron (1891-1977), στον οποίο οφείλουμε την πρώτη περιγραφή της διαδικασίας σχηματισμού κατακρημνισμάτων σε μικτά και ψυχρά νέφη.
Μαζί με τον Γερμανό μετεωρολόγο Walter Findeisen (1909-1945), διατύπωσε μια θεωρία, η βασική παραδοχή της οποίας είναι ότι η συνύπαρξη σταγονιδίων υπέρψυκτου νερού και παγοκρυστάλλων σε αυτά τα σύννεφα, σε ορισμένες θερμοκρασίες, ευνοεί την ανάπτυξη των τελευταίων χάρη στην αυξημένη εξάτμιση των πρώτων.
Το αποτέλεσμα είναι ο σχηματισμός πυρήνων πάγου, οι οποίοι δημιουργούν νιφάδες χιονιού ή σταγόνες βροχής.
Η διαδικασία αυτή -που τώρα μετονομάστηκε σε διαδικασία Wegener-Bergeron-Findeisein- ήταν γνωστή στον Vincent J. Schaerfer όταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1940, άρχισε να ενδιαφέρεται για το θέμα. Εργαζόταν στο ερευνητικό εργαστήριο της General Electric, του οποίου προΐστατο ο διάσημος νομπελίστας χημείας Irving Langmuir (1881-1957), ο οποίος τον ενθάρρυνε να διερευνήσει την πυρηνοποίηση του πάγου σε νέφη που περιείχαν νερό σε κατάσταση υποσύντηξης (βασικό στοιχείο της διαδικασίας). Προτού πραγματοποιήσει πειράματα στο εργαστήριο, ο Schaefer άρχισε να πραγματοποιεί δοκιμές στο σπίτι, δοκιμάζοντας, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, τη δυνατότητα διέγερσης κρυστάλλων πάγου σε έναν καταψύκτη εισάγοντας σε αυτόν ουσίες όπως ταλκ, αλάτι και σκόνη.
Μετέφερε τα πειράματά του στο εργαστήριο της General Electric, ξεκινώντας τα μια ζεστή μέρα του Ιουλίου του 1946, όταν ο θάλαμος ψύξης δεν ήταν αρκετά δροσερός για τους σκοπούς του. Για να μειώσει περαιτέρω τη θερμοκρασία στο εσωτερικό του θαλάμου, εισήγαγε ξηρό πάγο -μια ουσία γνωστή και ως ανθρακικό χιόνι (CO2 σε στερεή μορφή, το οποίο επιτυγχάνεται κάτω από τους -78,5°C)- στο θάλαμο και παρατήρησε πώς, μετά από λίγο, αναδύθηκε ένα γαλακτώδες σύννεφο που σχηματιζόταν από μυριάδες παγοκρυστάλλους. Είχε πετύχει τη σπορά σύννεφων. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο βοηθός του, ο Vonnegut, διαπίστωσε ότι το ιωδιούχο άργυρο (ένα άλας με κρυσταλλική δομή που μοιάζει πολύ με εκείνη του συνηθισμένου πάγου) ήταν επίσης ένα αποτελεσματικό στοιχείο πυρηνοποίησης.
Ένα κομμάτι ξηρού πάγου χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί ένα γαλακτώδες σύννεφο από μυριάδες κρυσταλλίτες πάγου. “Η σπορά του νέφους είχε επιτευχθεί. Αργότερα, ο ιωδιούχος άργυρος βρέθηκε επίσης να είναι ένας αποτελεσματικός πυρηνοποιητής”
Ενθαρρυνόμενοι από τον ενθουσιασμένο Langmuir να επαναλάβουν τα πειράματα και να τα κάνουν γνωστά στον κόσμο, άρχισαν να τα εφαρμόζουν στην πράξη εκτός εργαστηρίου, με τη βοήθεια μικρών αερόπλοιων, τα οποία κατά τις πτήσεις τους γύρω από ορισμένα σύννεφα, που είχαν προηγουμένως επιλεγεί, διασκορπούσαν την ουσία στο πέρασμά τους. Σύντομα διαπιστώθηκε ότι τα αποτελέσματα που προέκυπταν διαρκούσαν περισσότερο με το ιωδιούχο άργυρο απ’ ό,τι με τον ξηρό πάγο.
Τα πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα, τα οποία προκάλεσαν χιονόπτωση, προκάλεσαν το ενδιαφέρον των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και ξεκίνησε το πρόγραμμα Cirrus, με δηλωμένο στόχο την τεχνητή τροποποίηση του καιρού. Ο αχαλίνωτος ενθουσιασμός του Irving Langmuir ανακόπηκε από τους μετεωρολόγους της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ, οι οποίοι αμφισβήτησαν τα πλεονεκτήματα της μεθόδου.
Η σπορά με ιωδιούχο άργυρο και οι περιορισμοί της
Παρά τις προσπάθειες του Langmuir να αποδείξει ότι οι εκστρατείες σποράς νεφών είχαν αλλάξει την ατμοσφαιρική συμπεριφορά σε διάφορες περιοχές των ΗΠΑ, η λεπτομερής ανάλυση των μετεωρολογικών καταγραφών δεν πιστοποίησε το γεγονός αυτό, αποδεικνύοντας ότι οι μετεωρολόγοι είχαν δίκιο. Δεν αμφισβητήθηκε η αναμφισβήτητη ικανότητα πυρηνοποίησης μιας ουσίας όπως o ιωδιούχος άργυρος, αλλά η έκταση της μεθόδου σποράς και η αποτελεσματικότητά της. Αυτό οφείλεται στην πολυπλοκότητα των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό των νεφών και στις δυσκολίες που συνεπάγεται η μέθοδος σποράς.
Το να πιστεύει κανείς ότι για να προκαλέσει ένα σύννεφο να αφήσει βροχή ή χιόνι ή, αντίθετα, για να εμποδίσει τη βροχόπτωση αρκεί ένα ελαφρύ αεροσκάφος να πετάξει πάνω από την περιοχή του και να ρίξει ιωδιούχο άργυρο, ή ένα κανόνι με μια μπαταρία φωτοβολίδων να κάνει το ίδιο από το έδαφος, θα ήταν μάλλον αφελές. Τα σύννεφα δεν είναι “παγωμένα” αντικείμενα στο χώρο και στο χρόνο που επιτρέπουν μια ενδελεχή προκαταρκτική ανάλυση όλων όσων συμβαίνουν σε αυτά.
Είναι δυναμικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στην ατμόσφαιρα, σε συνεχή εναλλαγή.
Υπάρχουν ακόμη τεχνικοί περιορισμοί για να γνωρίζουμε πού σε ένα νεφελώδες περιβάλλον και σε ποια χρονική στιγμή η σπορά μπορεί να είναι επιτυχής. Έχουν περάσει περισσότερα από 70 χρόνια από τότε που ο Vincent J. Schaefer και ο Bernard Vonnegut ανακάλυψαν την ικανότητα πυρηνοποίησης του πάγου των νεφών από ξηρό πάγο και ιωδιούχο άργυρο, αντίστοιχα. Έκτοτε, έχουν σημειωθεί μεγάλες πρόοδοι στις τεχνικές σποράς νεφών, αλλά η ικανότητα τροποποίησης των νεφών κατά βούληση και μεταβολής των καιρικών συνθηκών παραμένει περιορισμένη. Οι μεγάλες εκστρατείες που ξεκίνησαν σε ορισμένες χώρες όπως η Κίνα και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αποτελούν πάνω απ’ όλα πηγή αβεβαιότητας, της αβεβαιότητας ενός πιθανού πειράματος μεγάλης κλίμακας με απρόβλεπτες συνέπειες.
πηγή: José Miguel Viñas, Meteored Spain
Οι απαρχές της σποράς νεφών χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1940 στις ΗΠΑ. Οι Vincent J. Schaefer και Bernard Volnnegut κατάφεραν για πρώτη φορά να διεγείρουν την πυρηνοποίηση πάγου στα σύννεφα με τη βοήθεια ξηρού πάγου και ιωδιούχου αργύρου. Σήμερα η μέθοδος εξακολουθεί να έχει περιορισμούς.
Ο έλεγχος του καιρού είναι κάτι που η ανθρωπότητα επιθυμεί εδώ και πολύ καιρό. Αυτό που φαινόταν αδύνατο, ανέφικτο, άρχισε να γίνεται πραγματικότητα στα μέσα του 20ού αιώνα, όταν ο αυτοδίδακτος Αμερικανός χημικός Vincent Joseph Schaefer (1906-1993), με την ανεκτίμητη βοήθεια του επιστήμονα Bernard Volnnegut (1914-1997), επινόησε τη μέθοδο της σποράς νεφών. Αρχικά δοκιμάστηκε με επιτυχία στο εργαστήριο και εφαρμόστηκε στην ατμόσφαιρα, με ελπιδοφόρα αλλά ανάμεικτα αποτελέσματα. Ας ρίξουμε μια ματιά στο ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεκίνησε αυτή η ερευνητική γραμμή, στην προσέγγιση της σποράς των νεφών και στις δυσκολίες που προέκυψαν.
Η “λεκάνη” σκόνης και η Σχολή του Μπέργκεν
Στη δεκαετία του 1930 – τη δεκαετία πριν από την ανακάλυψη του Schaefer – συνέβησαν δύο γεγονότα που ήταν τελικά καθοριστικά για την ανάπτυξη της σποράς των νεφών και της δυνατότητας δημιουργίας βροχής ή χιονιού. Στις ΗΠΑ επικρατούσε μια επίμονη ξηρασία (μεταξύ 1932 και 1939), η οποία συνοδευόταν από καταστροφικές καταιγίδες σκόνης, οι οποίες κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους, προκαλώντας μεγάλες ζημιές στη γεωργία, μαζική έξοδο αγροτών και λιμό που προκάλεσε μεγάλο αριθμό θανάτων. Η έλλειψη νερού κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που είναι γνωστή ως Dust Bowl, σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών.
Την ίδια στιγμή, μια ομάδα ταλαντούχων Σκανδιναβών μετεωρολόγων – με επικεφαλής τον Βίλεμ Μπγιέρκνες (1862-1951) – έφερνε επανάσταση στη μετεωρολογία, θέτοντας τις θεωρητικές της βάσεις. Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της λεγόμενης Σχολής του Μπέργκεν ήταν ο Σουηδός Tor Bergeron (1891-1977), στον οποίο οφείλουμε την πρώτη περιγραφή της διαδικασίας σχηματισμού κατακρημνισμάτων σε μικτά και ψυχρά νέφη.
Μαζί με τον Γερμανό μετεωρολόγο Walter Findeisen (1909-1945), διατύπωσε μια θεωρία, η βασική παραδοχή της οποίας είναι ότι η συνύπαρξη σταγονιδίων υπέρψυκτου νερού και παγοκρυστάλλων σε αυτά τα σύννεφα, σε ορισμένες θερμοκρασίες, ευνοεί την ανάπτυξη των τελευταίων χάρη στην αυξημένη εξάτμιση των πρώτων.
Το αποτέλεσμα είναι ο σχηματισμός πυρήνων πάγου, οι οποίοι δημιουργούν νιφάδες χιονιού ή σταγόνες βροχής.
Η διαδικασία αυτή -που τώρα μετονομάστηκε σε διαδικασία Wegener-Bergeron-Findeisein- ήταν γνωστή στον Vincent J. Schaerfer όταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1940, άρχισε να ενδιαφέρεται για το θέμα. Εργαζόταν στο ερευνητικό εργαστήριο της General Electric, του οποίου προΐστατο ο διάσημος νομπελίστας χημείας Irving Langmuir (1881-1957), ο οποίος τον ενθάρρυνε να διερευνήσει την πυρηνοποίηση του πάγου σε νέφη που περιείχαν νερό σε κατάσταση υποσύντηξης (βασικό στοιχείο της διαδικασίας). Προτού πραγματοποιήσει πειράματα στο εργαστήριο, ο Schaefer άρχισε να πραγματοποιεί δοκιμές στο σπίτι, δοκιμάζοντας, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, τη δυνατότητα διέγερσης κρυστάλλων πάγου σε έναν καταψύκτη εισάγοντας σε αυτόν ουσίες όπως ταλκ, αλάτι και σκόνη.
Μετέφερε τα πειράματά του στο εργαστήριο της General Electric, ξεκινώντας τα μια ζεστή μέρα του Ιουλίου του 1946, όταν ο θάλαμος ψύξης δεν ήταν αρκετά δροσερός για τους σκοπούς του. Για να μειώσει περαιτέρω τη θερμοκρασία στο εσωτερικό του θαλάμου, εισήγαγε ξηρό πάγο -μια ουσία γνωστή και ως ανθρακικό χιόνι (CO2 σε στερεή μορφή, το οποίο επιτυγχάνεται κάτω από τους -78,5°C)- στο θάλαμο και παρατήρησε πώς, μετά από λίγο, αναδύθηκε ένα γαλακτώδες σύννεφο που σχηματιζόταν από μυριάδες παγοκρυστάλλους. Είχε πετύχει τη σπορά σύννεφων. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο βοηθός του, ο Vonnegut, διαπίστωσε ότι το ιωδιούχο άργυρο (ένα άλας με κρυσταλλική δομή που μοιάζει πολύ με εκείνη του συνηθισμένου πάγου) ήταν επίσης ένα αποτελεσματικό στοιχείο πυρηνοποίησης.
Ένα κομμάτι ξηρού πάγου χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί ένα γαλακτώδες σύννεφο από μυριάδες κρυσταλλίτες πάγου. “Η σπορά του νέφους είχε επιτευχθεί. Αργότερα, ο ιωδιούχος άργυρος βρέθηκε επίσης να είναι ένας αποτελεσματικός πυρηνοποιητής”
Ενθαρρυνόμενοι από τον ενθουσιασμένο Langmuir να επαναλάβουν τα πειράματα και να τα κάνουν γνωστά στον κόσμο, άρχισαν να τα εφαρμόζουν στην πράξη εκτός εργαστηρίου, με τη βοήθεια μικρών αερόπλοιων, τα οποία κατά τις πτήσεις τους γύρω από ορισμένα σύννεφα, που είχαν προηγουμένως επιλεγεί, διασκορπούσαν την ουσία στο πέρασμά τους. Σύντομα διαπιστώθηκε ότι τα αποτελέσματα που προέκυπταν διαρκούσαν περισσότερο με το ιωδιούχο άργυρο απ’ ό,τι με τον ξηρό πάγο.
Τα πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα, τα οποία προκάλεσαν χιονόπτωση, προκάλεσαν το ενδιαφέρον των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και ξεκίνησε το πρόγραμμα Cirrus, με δηλωμένο στόχο την τεχνητή τροποποίηση του καιρού. Ο αχαλίνωτος ενθουσιασμός του Irving Langmuir ανακόπηκε από τους μετεωρολόγους της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ, οι οποίοι αμφισβήτησαν τα πλεονεκτήματα της μεθόδου.
Η σπορά με ιωδιούχο άργυρο και οι περιορισμοί της
Παρά τις προσπάθειες του Langmuir να αποδείξει ότι οι εκστρατείες σποράς νεφών είχαν αλλάξει την ατμοσφαιρική συμπεριφορά σε διάφορες περιοχές των ΗΠΑ, η λεπτομερής ανάλυση των μετεωρολογικών καταγραφών δεν πιστοποίησε το γεγονός αυτό, αποδεικνύοντας ότι οι μετεωρολόγοι είχαν δίκιο. Δεν αμφισβητήθηκε η αναμφισβήτητη ικανότητα πυρηνοποίησης μιας ουσίας όπως o ιωδιούχος άργυρος, αλλά η έκταση της μεθόδου σποράς και η αποτελεσματικότητά της. Αυτό οφείλεται στην πολυπλοκότητα των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό των νεφών και στις δυσκολίες που συνεπάγεται η μέθοδος σποράς.
Το να πιστεύει κανείς ότι για να προκαλέσει ένα σύννεφο να αφήσει βροχή ή χιόνι ή, αντίθετα, για να εμποδίσει τη βροχόπτωση αρκεί ένα ελαφρύ αεροσκάφος να πετάξει πάνω από την περιοχή του και να ρίξει ιωδιούχο άργυρο, ή ένα κανόνι με μια μπαταρία φωτοβολίδων να κάνει το ίδιο από το έδαφος, θα ήταν μάλλον αφελές. Τα σύννεφα δεν είναι “παγωμένα” αντικείμενα στο χώρο και στο χρόνο που επιτρέπουν μια ενδελεχή προκαταρκτική ανάλυση όλων όσων συμβαίνουν σε αυτά.
Είναι δυναμικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στην ατμόσφαιρα, σε συνεχή εναλλαγή.
Υπάρχουν ακόμη τεχνικοί περιορισμοί για να γνωρίζουμε πού σε ένα νεφελώδες περιβάλλον και σε ποια χρονική στιγμή η σπορά μπορεί να είναι επιτυχής. Έχουν περάσει περισσότερα από 70 χρόνια από τότε που ο Vincent J. Schaefer και ο Bernard Vonnegut ανακάλυψαν την ικανότητα πυρηνοποίησης του πάγου των νεφών από ξηρό πάγο και ιωδιούχο άργυρο, αντίστοιχα. Έκτοτε, έχουν σημειωθεί μεγάλες πρόοδοι στις τεχνικές σποράς νεφών, αλλά η ικανότητα τροποποίησης των νεφών κατά βούληση και μεταβολής των καιρικών συνθηκών παραμένει περιορισμένη. Οι μεγάλες εκστρατείες που ξεκίνησαν σε ορισμένες χώρες όπως η Κίνα και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αποτελούν πάνω απ’ όλα πηγή αβεβαιότητας, της αβεβαιότητας ενός πιθανού πειράματος μεγάλης κλίμακας με απρόβλεπτες συνέπειες.
πηγή: José Miguel Viñas, Meteored Spain
Διαβάστε το άρθρο
